Ik ben Miepke, ik ben 35 jaar en werk als GZ-psycholoog. Ik heb een man, een zoontje geboren in 2020, twee overleden zoontjes geboren in 2022 en een dochtertje geboren in 2023. Twee kindjes om voor te zorgen, vier kindjes voor altijd in mijn hart.

Mijn overleden tweelingjongens zijn met 20 weken overleden aan een infectie, na een geslaagde laseroperatie vanwege het tweelingtransfusiesyndroom. Hunter en Liam zijn mijn drijvende kracht achter een dag na verlies. Het proces wat volgt na het verlies van je kindjes en je zwangerschap is onbeschrijfelijk zwaar en eenzaam. Het is het dragen van iets ondraaglijks. Het is overleven. Dat betekent niet dat er geen leven is na de dood, maar wel dat het zware rouwarbeid is. En dat onze maatschappij daar niet echt op is ingericht. Daarom vindt ik het belangrijk dat er meer bewustwording en minder taboe komt op zwangerschapsverlies en op rouw in algemene zin. Iedereen krijgt in zijn/haar leven te maken met verlies.

Mijn hart is gebroken en er is altijd een gevoel van gemis. Maar dit overheerst de meeste dagen niet meer. Er heeft veel heling plaatsgevonden en heb ik in de afgelopen twee jaar steeds beter geleerd hoe te rouwen en hoe te luisteren naar mijn lichaam. Mijn kijk op het leven is veranderd. Enerzijds ben ik een deel van mijn onbevangenheid kwijt, anderzijds ben ik vaker bewust dankbaar voor het leven wat ik wel krijg.

Ik zie het als mijn missie om lotgenoten met elkaar in verbinding te brengen, het taboe rondom rouw en zwangerschapsverlies te versoepelen en emoties en gedachten als gevolg van verlies te normaliseren. Ik vind het belangrijk dat er aandacht is voor zelfzorg en zachtheid naar jezelf. Dat hoop ik in mijn aanbod te kunnen bieden.

———————————————————————————————

Aan Hunter en Liam

Mijn jongens zijn niet alleen het verlies, niet alleen het tweelingtransfusiesyndroom. Ze zijn niet alleen de laseroperatie of andere medische aandacht.

Mijn jongens zijn krachtig en moedig, vechters. Mijn jongens zijn samen. Mijn jongens waren helemaal af. Mijn jongens zijn kleine broertjes en grote broers. Mijn jongens hebben mij dichter naar mezelf en mijn eigen pad gebracht. Jullie verdienen de ruimte, ook hier. Omdat jullie bestaan, zo onzichtbaar ook.